In India heeft een man heeft in z’n eentje 550 hectare bos geplant en gecultiveerd, wat nu na 30 jaar tot een schitterend complex en bloeiend ecosysteem is ontwikkeld.

Jadav “Molai” Payeng begon zijn project 30 jaar geleden toen hij nog een tiener was. Toen, in 1979, spoelde door overstromingen een groot aantal slangen aan op de lokale zandbank in Jorhat, zo’n 350 kilometer van Guwati. Wanneer het water was verdwenen, zag Payneg (toen 16) dat de reptielen waren gestorven door een gebrek aan bebossing.

“De slangen stierven door de hitte en hadden geen bomen om zich te beschermen. Ik ging zitten en huilde boven hun levenloze lichamen. Het was een bloedbad. Ik alarmeerde de Staatsbosafdeling en vroeg of ze er bomen konden planten. Ze vertelden me dat daar niets zou kunnen groeien. In plaats daarvan vroegen ze me om te proberen er bamboe te laten groeien. Het was moeilijk, maar het lukte me. Helaas was er niemand om me te helpen. Niemand was geïnteresseerd,” aldus Payeng, nu 47 jaar.

Payeng koos ervoor om op de zandbank te leven, begon een leven van isolement en werkte aan het creëren van een nieuw bos. Door de zaden met de hand te planten, de planten ’s morgens en ’s avonds water te geven en ze te snoeien wanneer nodig, cultiveerde hij een enorm natuurreservaat. Na een paar jaar was de zandbank veranderd in een bos vol bamboestruiken.

“Toen besloot ik om echte bomen te laten groeien. Ik verzamelde ze en plantte ze. Ik nam ook rode mieren mee van mijn dorp en werd vele malen gebeten. Rode mieren veranderen de bodemeigenschappen. Dat was een interessante ervaring,” herinnert Payeng zich.

In de loop der jaren heeft het reservaat een enorme verscheidenheid aan flora en fauna zien bloeien op de zandbank, waaronder bedreigde diersoorten als de eenhoornige neushoorn en de Koninklijke Bengaalse tijger. “Na 12 jaar hebben we aasvogels gezien. Ook trekvogels beginnen hierheen te komen. Herten en vee hebben roofdieren aangetrokken,” stelt Payeng. Helaas heeft de lokale bevolking een neushoorn gedood die in het bos werd gezien, iets dat Payeng duidelijk afkeurt. “De natuur heeft een voedselketen gemaakt; waarom kunnen we ons er niet aan houden? Wie zal deze dieren beschermen als wij, als superieure wezens, erop beginnen te jagen?”

Verbazingwekkend genoeg kwam de Staatsbosafdeling van Assam pas in 2008 achter het bestaan van Payeng’s bos, nadat een kudde van zo’n 100 wilde olifanten verdwaald raakte en dorpen in de buurt begon te plunderen. Toen ontmoetten assistent bosbeheerder Gunin Saikia en Payeng elkaar voor de eerste keer.

“We waren verrast om zo’n dichtbegroeid bos op de zandbank te vinden. Lokale bewoners, wiens huizen verwoest werden door de olifanten, wilden het bos kappen, maar Payeng daagde ze uit om hem te doden in plaats van het bos. Hij behandelt de bomen en dieren als zijn eigen kinderen. Nadat we dit zagen, besloten wij ook om ons steentje bij te dragen,” zegt Saikia. “We staan versteld van Payeng. Hij heeft er de afgelopen 30 jaar aan gewerkt. In ieder ander land zou hij met zo’n prestatie als held uitgeroepen zijn.”