Hoewel er bij mooi weer genoeg mensen languit van de zon genieten, scheurt vrijwel iedereen er ‘s ochtends met vliegende vaart langs op weg naar werk of school: de vijver in het Vondelpark. De oplettende fietser wordt er echter op geattendeerd dat je zo vroeg op de dag ook hele andere dingen kan doen dan stressen om op tijd te komen. Onder leiding van Dhiraj van Rossum zit daar namelijk dagelijks een groepje mensen in meditatiezit met hun gezicht naar de zon. Of, als je wat eerder bent, liggen ze op een kleedje en kan je hun ontspanning zelfs horen, want dan doen ze aan lachmeditatie.

Tijd om zelf een keertje de trein te missen en me aan te sluiten bij dit wonderlijke tafereel. Hoewel het bij vlagen eigenlijk te hard regent om in het park op een kleedje te gaan zitten, ben ik niet de enige die deze morgen is gekomen. Naast Dhiraj is ook Ria aanwezig, met stralende ogen en een rode regenjas. We gaan liggen onder de eikenboom met als enige aanwijzing: gewoon lachen! Beter dat je doet alsof dan dat je helemaal niet lacht. En dat doe ik dan maar, met in mijn achterhoofd de herinnering aan een eerdere lachmeditatie waarin ik uiteindelijk vreselijk de slappe kreeg. Dhiraj: “Ik heb vele vormen van meditatie gedaan, maar lachen was het leukst. Ik wil het lachen in de wereld zetten. Mensen zien dat je vrolijk bent en minder boos. Via lachen kan je het serieuze in het leven relativeren. We zijn te veel bezig met hoe we over komen en daar worden we op den duur ziek van. Kinderen zijn niet bezig met hoe ze over komen en het oproepen van kind-gedrag zoals lachen kan daarom helpen om je plek in te durven nemen in de wereld.” Tot de slappe lach is het bij mij deze keer niet gekomen, maar de momenten dat ik tot me door laat dringen dat ik in het park lig met al die serieuze mensen om me heen en dat ik me daar voor de verandering eens helemaal niets van aantrek, zijn zeker grappig. De gierende uithalen van Dhiraj dragen zeker bij aan het plezier. Volgens Ria, die nu sinds drie jaar naar het park komt, lach je door deze meditatie ook de rest van de week sneller en meer, en neem je dingen minder zwaar op.

Na veel praktijk ervaring en boeken gelezen te hebben over de meditatie van Osho, begon Dhiraj zeven jaar geleden met haar meditatie in het vondelpark. “In het begin scheet ik zeven kleuren stront. Ik was zo ontzettend bang. Maar er was ook een deel in mij dat het zo graag wilde doen. Als tegenhanger van alle zwaarte die er in de wereld is. Ik wil graag dat andere mensen zichzelf ook kunnen laten zien, daarom doe ik het buiten. Binnen is makkelijk maar als je buiten zit dan geef je het ook door aan andere mensen.” Er komen allerlei soorten mensen op de meditatie sessies af, makelaars, leraren, oma’s en soms zelfs hele families. Doordat het buiten plaatsvindt, is het op zichzelf al een oefening om met de omstandigheden om te gaan, honden die schoenen mee nemen of kriskras over de deelnemers heenlopen, de seizoenen en langslopende mensen met commentaar.

Na afloop van het lachen voelt mijn lichaam heerlijk vrij en ontspannen. Een zitmeditatie volgt. Dhiraj: “Bij het lachen is het loslaten belangrijk en als ik daarna ga zitten dan voelt dat meer als in slaap gaan terwijl ik heel erg wakker en aanwezig ben. Lachen is leuk, maar het gaat om de meditatie en mensen komen sneller in de stilte als ze eerst lachen, en daarna zitten”. Ik kan me niet aan één stuk door concentreren, maar het is heerlijk om de geluiden van het park te horen, de frisse lucht in te ademen en me zowaar in de natuur te wanen, zo midden in de stad. Als ik weg fiets naar het station, heeft de regen definitief doorgezet. Toch zit de volgende groep al klaar, en vanaf nu weet ik dat dat helemaal niet alleen maar nat en koud is. Het is heerlijk! (www.lachenisliefde.nl)

Anne Kleisen