Ik heb van Sergio geleerd trots te zijn op het feit dat ik indiaans ben. Ja, ik ben indiaans, niet van geboorte, maar wel van hart! Nu is het de tijd dat iedereen die zich geroepen voelt om terug te keren naar Moeder Aarde. Deze roep komt van diep van binnen. Het is een hevig verlangen dat zich niet aan de kant laat zetten door schijnbaar onbelangrijke dingen. Dát is ‘de roep van de Indiaan’ in elk van ons. Dit is de roep van de ‘wortels van het leven’ die voor elk van ons gelijk zijn.

Vóór deze reis liet ik me tijdens ceremonies toch altijd beïnvloeden door het feit dat ik wit ben, en Europeaan. Ik ben niet opgegroeid met een cultuur en de gebruiken om alles wat leeft te eren middels ceremonies en rituelen. Juist in het bijzijn van ‘de echte’ indianen schaamde ik me voor mijn aangeleerde gedrag. Het voelde niet gepast om mijn armen ten hemel te heffen om Vader Zon te groeten, of om mijn lichaam neer te buigen over de Aarde om de heilige grond te kussen. Dit leek me voorbehouden aan een select gezelschap van originele natuurvolken. Want zij zijn er mee opgegroeid en voor hen is het zo normaal als voor ons het tandenpoetsen voor het slapen gaan.

In Mexico lieten Sergio en zijn mensen me beseffen dat het nu voor iedereen tijd is om deze ‘roots’ op te eisen. De Aarde is ook onze moeder! Het is tijd om de relatie met onze moeder te herbevestigen! Want we kennen haar en zij kent ons! Zij verlangt naar ons als een moeder die haar kinderen lang niet heeft gezien. Als in ons hart het verlangen om terug te keren naar de Aarde sterk genoeg is, staat een liefde op die overal doorheen gaat. Een liefde die sterker is dan gêne, sterker dan de kleur van je huid of je afkomst. Dan buig je voor de Aarde, kus je haar, ongeacht wie er bij is.

Ga op zoek naar jouw relatie met al wat leeft, volg je wortels. Dat is de boodschap van deze tijd. Dit verlangen leeft ook in Mexico waar de mensen veelal van geboorte geen indianen meer zijn. Zo’n 75% van de bevolking bestaat uit mestiezen, personen die zowel Spaans als indiaans bloed hebben, 18 % is indiaans en de rest is van Europese (creolen), Arabische of Afrikaanse afkomst.

Foto: Sergio met kleindochter Sofia, Margarita en kleine Oscar in Teque

Sergio en zijn groep zijn mestiezen. Ze stammmen niet af van de oorspronkelijke Mexicaanse volkeren als de Azteken of Maya’s. Al is het lijntje daarheen wel korter dan bij ons het geval is. Veel mensen in de staat Nayarit of Jalisco hebben wel een oma, of overgrootvader die een Huichol of Cora is, de indianen van daar. Volgens antropologen is de Huichol een bevolkingsgroep die het minst beïnvloed is door het westen. Ook de Cora hebben zich lang verzet tegen de Spanjaarden tijdens de Spaanse overheersing. Daardoor zijn nog veel oorspronkelijke gebruiken en kennis bewaard gebleven.

Sergio en zijn groep hebbben zich verenigd in een spirituele cirkel met de naam: Raíces del Corazon de la Tierra, wortels van het hart van de Aarde. Zij zijn net als wij niet opgegroeid met de ceremoniëen die het begin van de lente inluiden, zij spreken van huis uit geen Nahuatl of Huichol, werden als kind niet wekelijks gereinigd in een temazcal, een mexicaanse zweethut. Maar dat de Temazcal oorspronkelijk uit Mexico komt, weerhoudt hen er niet van om een Lakota uit Noord Amerika uit nodigen om hen de zweethutceremonie te leren.

Foto: v.l.n.r. Nicole, Gabriella en Kirsti vlak na een zweethut

Ieder probeert te her-inneren wat zijn kracht en vakgebied is. o.a Sergio en Heriberto zijn Corredor, zweethutleider. En anderen zijn de Aguilas del Fuego, de vuurmensen. De één legt zich toe op kruidengeneeskunst, want de eigen omgeving levert een schat aan medicijn, de ander legt zich toe op Azteekse dans en trom om elke ceremonie te verlevendigen met dans en muziek, om de aarde met blote voeten ritmisch te masseren gekleed in de meest prachtige kostuums getooid met kleurige veren. Ze leren de liederen in het Nahuatl om de elementen en windrichtingen te groeten, blazen op de heilige caracol (schelp), maken muziekinstrumenten als drums en ayacaxtli, de ratels.

Alles staat in het teken van het hervinden en bevestigen van de harmonie met de natuur en de natuurkrachten. Ze krijgen er geen geld voor, er zijn geen toeschouwers. Er is vooral de relatie met het geheel, met de andere wereld, met de spirits. Elke plek is heilig, en wordt op gepaste wijze betreden. En van elke slok die er gedronken wordt, wordt een deel aan Moeder Aarde geofferd, want aan haar hebben we ons eten en drinken te danken. Elk moment is deel van de grote ceremonie. En elke mens is een broeder of zuster. Als je de roep van binnen voelt om terug te keren naar de aarde, ben je welkom om mee te doen, om samen te vieren. Ieder mag in zijn eigen tempo de relatie met de natuur hervinden. En op zijn eigen manier; in de zweethut, tijdens de vision quest, met een peyoteceremonie, bij het Huichol heiligdom midden in het oerwoud of in de warmwaterbronnen of gewoonweg tijdens het eten van de tortilla. Ieders hart klopt indiaans.

In lak’ech, (Maya groet, betekent: ik ben een andere jij)

Nicole E. Zonderhuis, kin 153
www.mayatzolkin.com