Metingen van de Voyager-ruimtesondes wijzen erop dat de rand van ons zonnestelsel bestaat uit een kolkende zee van magnetische bellen. De bellen hebben afmetingen van ruwweg 150 miljoen kilometer, vergelijkbaar met de afstand zon-aarde.

Computeranalyses van de Voyager-metingen laten zien dat de kolossale structuren ontstaan door ‘kortsluitingen’ in het magnetische veld van de zon. Net als de aarde heeft de zon een magnetisch veld met een noordpool en een zuidpool.

Door de draaiing van de zon raken deze magnetische veldlijnen met elkaar verstrengeld en verkreukeld, ongeveer zoals het rokje van een balletdanseres. Op 15 miljard kilometer afstand van de zon, waar de beide Voyagers zich nu ongeveer bevinden, is de verkreukeling het sterkst.

Wanneer een magnetische veldlijn sterk wordt omgebogen, kunnen bijzondere dingen gebeuren. Waar ze elkaar kruisen, treden zogeheten reconnecties op, explosieve herschikkingen waarbij zich delen van het magnetische veld losmaken van de rest.

Zonnevlammen
Een vergelijkbaar verschijnsel is de oorzaak van de zonnevlammen, grote uitbarstingen op de zon zelf. Sinds de jaren vijftig gingen astronomen er nog van uit dat de uitgestrekte magnetische veldlijnen van de zon aan de rand van het zonnestelsel relatief elegant terugbuigen en weer bij de zon uitkomen.

Maar nu lijkt het er dus op dat het magnetische veld van de zon aan de rand van het zonnestelsel in een ‘schuimkraag’ verandert. (Astronieuws)