De Occupy Wall Street beweging groeit en ontwikkelt zich. Reflecties van een Occupy Wall Street betoger.

Liberty Plaza wemelt van de mensen die zich verzamelen voor bijeenkomsten, praten over politiek, of bij elkaar komen in werkteams. Driehonderd bezetters luisteren aandachtig naar een lezing over participerende economie, terwijl anderen poseren voor foto’s met het enorme gouden kalf, gemaakt en geschonken door lokale interreligieuze leiders. Er komen mensen langs die op weg zijn naar hun werk, reizigers die uit de tourbus stappen om foto’s te maken, studenten van lokale middelbare scholen die worden rondgeleid. Er zijn mensen van de Bronx en Bed-Stuy, Minneapolis en Madrid. Mensen doen aan yoga, geven les in compost-technieken, maken het plein schoon, en hebben een livestream van de bezetting voor miljoenen kijkers wereldwijd. Sommigen lukt het zelfs om een paar uur te slapen te midden van alle commotie.

Gisternacht, tijden een telefoongesprek met een journalist (die twee weken geleden onze telefoontjes niet wilde beantwoorden, maar ons nu smeekt om iets te zeggen), zag ik een geïmproviseerde demonstratie bij de befaamde Charging Bull. Het was slechts enkele straten van een Occupy Wall Street kunsttentoonstelling, die toevallig aan de overkant van de straat plaatsvond van een torenhoog financieel gebouw met een spandoek met de slogan – “Banken werden gered van de ondergang, en wij zijn verraden.” Het centrum van Manhattan is een bezette zone, een bruisend revolutionair stadscentrum. Mensen voeren actie op de weg, breiden het uit, en voeren de druk op. We maken de beweging een deel van ons leven, en ons leven een deel van de beweging.

In meer dan 100 steden in de Verenigde Staten zijn er nu actieve bezettingen, en meer dan 1300 steden in de VS zijn bezig met planningen hiervoor. Honderden steden in de Verenigde Staten, en meer dan 1500 steden in de hele wereld, hebben gisteren op 15 oktober gezamenlijk demonstraties gehouden. Vakbonden en maatschappelijke organisaties hebben zich aangesloten bij de actie, en nationale organisaties proberen te beslissen hoe ze de beweging het beste kunnen steunen zonder het te hinderen of tegen te werken (wat eerlijk gezegd onmogelijk is, al zouden ze het proberen).

De geleerden blijven gissen, terwijl politici als kippen zonder kop rondrennen, proberen uit te vinden hoe ze ons kunnen gebruiken. En ja, ze hebben het over ons in het Congres en in het Witte Huis, en ze sturen zelfs hun boodschappers naar de bezetting.

Ze zouden dom zijn als ze het niet deden. We zijn aan het winnen.

Van tijd tot tijd, in de loop van een enorme strijd, hebben de strijders die gedreven, moe, uitgeput zijn een periode waarin ze even stoppen en een denkmoment hebben, opgewekt raken en naar de toekomst kijken. Ik had zo’n moment een paar dagen geleden, en toen raakte het me – als een slag tegen het achterhoofd. We zijn aan het ontwikkelen. We zijn aan het winnen.

Natuurlijk, we hebben de overheidsinstellingen niet bezet en ingenomen, hebben niet alle banken en de klassen die ze beheersen gebroken, hebben zelfs geen concrete hervormingen teweeggebracht of solide instellingen bedacht om onze overwinningen te beschermen. We zijn niet eens dichtbij het einde van de actie of bij de wereld waarin we willen leven.

Maar – samen met revolutionairen over de hele wereld – hebben wij geholpen het verborgen en sluimerende potentieel van miljoenen mensen te ontluiken, mensen die nu klaar zijn om weer te geloven in een alternatief. We hebben de hoop op een nieuwe samenleving nieuw leven ingeblazen, hebben een klein gat geslagen in de hegemonie van cynisme, hebben wat plaats in onze harten en onze hersenen vrijgemaakt om de kracht te verzamelen om te vechten en te dromen. Wat een maand geleden onmogelijk leek, is nu de realiteit.

En toen raakte het tweede deel van de gedachte me: Als we aan het winnen zijn, wat willen
we dan?

Wat willen we?

De media en politici noemen ons warhoofden, en zeggen dat we verward zijn. Ze beweren dat we geen eisen of doelen hebben. Nou, laten we dat even recht zetten. Het is niet zo dat we geen eisen hebben; het is dat we ze in een andere taal uiten. Onze beweging bestaat uit mensen die vechten voor hun baan, voor scholen, voor schuldverlichting, voor eerlijke huisvesting, en voor de gezondheidszorg. We verzetten ons tegen ecologische vernietiging, imperialisme, racisme, patriarchisme en kapitalisme. We
doen het allemaal op een participerende, democratische, felle, en onwrikbare manier. Er is niets vaags aan.

Maar daar stoppen we niet. Dat is misschien wat ons onderscheidt van diegenen die onze enorm groeiende macht willen gebruiken voor kleine overwinningen en bescheiden hervormingen. We want more. We want it all. We willen een politiek en economisch systeem dat we daadwerkelijk samen kunnen controleren, een systeem dat rechtvaardig en humaan is, een systeem dat mensen in staat stelt zichzelf te managen en te handelen vanuit solidariteit, een systeem dat participerend en democratisch is tot in de kern.

We willen een wereld waarin mensen recht hebben op hun eigen identiteit, samenleving, cultuur, en de vrij van onderdrukking en dwang. We willen een wereld met instellingen die onze jongeren, onze ouderen, en onze families op een zorgende, bevrijdende, en op consensus gebaseerde manier behandelt. We willen een wereld waarin de samenleving geen belemmering is op de
individuele vrijheid, maar een uiting is van zijn volle potentieel.

Als deze verklaring van onze eisen niet duidelijk genoeg is voor jullie, CNN, dan weet ik niet wat ik jullie moet vertellen. En weet je wat? We beginnen pas net warm te draaien.

En zoals we blijven actievoeren, zullen we onszelf constant goede vragen blijven stellen. Wat voor wereld stellen we ons voor? Met welke waarden willen we leven? Welke instellingen hebben we nodig om met deze waarden te kunnen leven? Wat voor structuren willen we bouwen om te beschermen wat we gewonnen hebben en om een platform te creeëren voor onze idealen? Wat willen we voor onszelf bereiken, en wat willen we bereiken voor de komende generaties? Hoe zullen we deze beweging ontwikkelen op een effectieve manier die een afspiegeling is van de nieuwe wereld die we inluiden?

15 oktober en verder

Laat er geen misverstand over bestaan, we zijn niet zonder doelen; we spreken simpelweg een andere taal – een taal van wederzijds respect, participatie, self-management en actie. We maken onze eisen in deze taal die duidelijk maakt dat we hier zijn om te blijven, en dat ons doel niet alleen hervorming is, dat onze visie diep en radicaal is, dat we niet afgekocht of meebestuurt willen worden, en dat we bereid zijn door te zetten voor niet alleen de winst die we nu kunnen uitspreken, maar ook voor de winst die we nog niet helemaal kunnen benoemen.

We eisen onze ruimte door middel van acties die duidelijk maken dat we hier zijn om te blijven, en dat deze beweging niet naar huis gaat, dat we aan het ontwikkelen zijn, en dat er geen weg terug is. We bouwen deze beweging door middel van de sterke en onbevreesde overtuiging dat een betere wereld mogelijk is, en dat alles wat minder is, onaanvaardbaar is.

Je zal onze eisen om de muren van de metro’s zien, gekrabbeld op hangende spandoeken, getweet over de oceanen, gemarcheerd op de schouders van honderdduizenden, in koor geschreeuwd door miljoenen in de straten, achter ramen, en computerschermen. Je zult ze over de hele wereld zien, van postindustriële steden tot het platteland, van hoofdsteden tot kleine dorpjes. Je zult ze zien in de straten van New York City, je zal onze eisen zien als we afdalen naar de fluorescerende decadentie van Times Square en we het opnieuw decoreren met onze menselijkheid.

Ja, we spreken een andere taal, een onbevreesde taal en een taal met een visie. We schreeuwen, met elk grammetje van passie en kracht die we kunnen opbrengen. Natuurlijk is er een alternatief. Wij zijn het.

Yotam Marom