De hedendaagse artsen zouden er goed aan doen om het werk van William Shakespeare te bestuderen. Dat is de conclusie van een analyse van de belangrijke werken van de auteur en het oeuvre van een aantal tijdgenoten door de Britse arts Kenneth Heaton. Volgens hem moeten artsen vooral kijken hoe Shakespeare er op een voortreffelijke manier in slaagde om emotionele stoornissen te vertalen in de fysieke symptomen van zijn personages.

“Een inzicht in het werk van Shakespeare maakt veel duidelijk over de relatie tussen lichaam en geest,” merkt Kenneth Heaton, zelf een expert van de Britse auteur, op. “Shakespeare besteedde veel meer aandacht aan de uitdrukking van emoties dan zijn tijdgenoten. Vijf mannelijke personages uit de werken van Shakespeare vertonen tekenen van duizeligheid en aanverwante symptomen. Bij zijn tijdgenoten worden alleen in één werk van John Marston gelijkaardige symptomen vermeld.”

Daarnaast vond Heaton bij Shakespeare ook minstens elf gevallen van ademloosheid als gevolg van extreme emoties, terwijl bij alle andere tijdgenoten in totaal slechts twee vaststellingen konden worden gedaan. Hij voegt er aan toe dat afmatting als een gevolg van droefheid bij Shakespeare heel frequent terug te vinden is. “De perceptie van Shakespeare dat lichamelijke symptomen een psychische oorzaak kunnen hebben, bleek niet door zijn tijdgenoten gedeeld te worden,” merkt hij op.

“Shakespeare was een heel lichamelijk bewuste auteur,” voert Heaton aan. “Die techniek werd wellicht gebruikt om de personages meer menselijkheid mee te geven en een grotere empathie los te weken of de emotionele kracht van zijn werk op te drijven.” Hij voegt er aan toe dat het werk van Shakespeare artsen zou moeten doen herinneren dat fysieke symptomen vaak psychologische oorzaken hebben. Dat is volgens Heaton vaak onvoldoende het geval, wat kan leiden tot een late diagnose, overdreven onderzoeken en een ongepaste behandeling.

“Geneesheren kunnen door de studie van Shakespeare leren om betere artsen te worden,” besluit hij. “Men mag niet vergeten dat de zogenaamde functionele symptomen de belangrijkste oorzaak zijn van het bezoek aan de huisarts en een doorverwijzing naar een specialist.”