Ieder van ons is een bewegend centrum, een ruimte van goddelijk mysterie. En hoewel we het merendeel van onze tijd aan de oppervlakte besteden, met dagelijkse details van ons gewone bestaan, verlangen de meeste mensen naar het verbinden met de ruimte van binnen, om door te breken naar gelukzaligheid, om te worden meegesleurd naar iets dat groter is dan wij.

Als jonge danser maakte ik de overgang van de wereld van trappen en structuren naar de wereld van transformatie en trance door blootstelling aan live drummen. De beats, de patronen en de ritmes bleven me roepen en ik raakte dieper en dieper in mijn dans.

Omdat ik jong, wild en vrij was, kwam het niet in me op dat als ik naar diepe extatische plaatsen wilde gaan, ik bereid zou moeten zijn om absoluut alles te transformeren wat in mijn weg stond. Dit omvat elke vorm van inertie: de fysieke inertie van strakke en gespannen spieren; de emotionele last van depressieve, onderdrukte gevoelens en de mentale last van dogma’s attitudes en filosofieën. Met andere woorden, ik zou alles moeten loslaten, alles.

In die tijd gaf ik bewegingslessen aan tienduizenden mensen en ik begon in hen mijn eigen splitsing van lichaam/geest te zien. Tussen het hoofd en de voeten van ieder mens liggen miljarden kilometers van onontgonnen wildernis. Ik verlangde om erachter te komen wat er gaande was in deze wildernis. Niet alleen in mij, maar in iedereen.

En dus werd beweging zowel mijn medicijn als mijn meditatie. Na mezelf gevonden en genezen te hebben in een wilde omhelzing, werd ik een kaartenmaker voor anderen, om te volgen, niet in mijn sporen maar in hun eigen. Velen van ons zijn op zoek naar een beat, iets solide en geworteld waar we een toevlucht naar kunnen nemen en we de vloeibaarheid van het leven kunnen beginnen te verkennen, om uit te zoeken waarom we vaak het gevoel hebben alsof we vastzitten, gevoelloos, zonder ruimte, gespannen, inert, en niet in staat om op te staan of te gaan zitten, of de schermen die onze collectieve waanzin weergeven te ontcijferen.

De vraag die ik aan mezelf en iedereen stel, is: “Heb je de discipline om een vrije geest te zijn?” Kunnen we vrij zijn van alles wat ons bindt en ons in een vorm van bewustzijn buigt die niets te maken heeft met wie we zijn van moment tot moment, van adem tot adem?

Dans is de snelste, meest directe route naar de waarheid; geen algemene waarheid die voor iedereen geldt, maar de persoonlijke waarheid, de wat-gebeurt-er-nu-in-mij waarheid. We dansen om ons briljante vermogen om in iets groters te verdwijnen te verkrijgen, iets veiligs, een ruimte zonder een criticus of jury of analist.

We dansen om verliefd te worden met de geest in alle dingen, om ons geheugen te wissen of om het te transformeren in bewegingen die niemand kan nadoen, omdat ze het niet beleefd hebben. We dansen om aan te haken aan het ware genie dat zich achter alle onzin verschuilt, om toevlucht te zoeken in onze originaliteit en ons vermogen om onszelf opnieuw uit te vinden; om het verleden achter je te laten, de toekomst te vergeten en in het moment te vallen, met je voeten eerst. Kun je je nog herinneren dat je vijftien was, bezeten door de beat, door de sensatie van muziek die hard genoeg is om alles wat je weet te laten vergeten?

De beat is een geliefde die nooit teleurstelt en, net als alle geliefden, 100% overgave vereist. Het heeft de kracht om bewegingen te verleiden die we niet zouden kunnen dromen. Het pakt ons vast bij de buik, keert ons binnenstebuiten en laat ons vervolgens smekend naar meer achter. We houden van beats die sneller bewegen dan we na kunnen denken, beats die ons dieper naar binnen drijven, die onze wereld op de kop zet, die muren afbreekt en die ons gebeden laat zweten. Bidden is bewegen. Bidden is het aanbieden van onze botten aan de dans. Bidden is het loslaten van alles wat onze innerlijke rust inperkt. God is de dans en de dans is de weg naar vrijheid en vrijheid is ons heilig werk.

We dansen om te overleven, en de beat levert een ‘yellow brick road’ om ons een weg te banen door de chaos van het tempo van deze tijd. We dansen om onze huid af te werpen, om maskers af te trekken en het ultieme te ervaren; het verbrijzelen van de grenzen tussen lichaam, hart en geest, tussen generaties en de geslachten, tussen naties en nomaden. Wij zijn de overgangsgeneratie.

Dit is onze dans.

Gabrielle Roth