Het kleine Himalayaanse koninkrijk Bhutan heeft een paar jaar geleden de internationale interesse gewekt, door er op te wijzen dat het bruto nationaal geluk een betere graadmeter is voor de ontwikkeling van een land dan het bruto nationaal product (BNP).

Als je prioriteit geeft aan geluk en welzijn, naar Bhutanese gedachte, kan je het beste de leefomgeving en het spirituele en geestelijke welzijn van de bevolking meenemen in de berekeningen.

Bhutan, met 700.000 inwoners – waarvan de meeste boeren zijn – staat wederom in internationale belangstelling wanneer het een recente belofte waar kan maken door het eerste land in de wereld te worden dat met een 100 procent biologisch landbouwsysteem werkt.

Vorige maand zei Minister President Jigmi Thinley op de Rio+20 top van duurzame ontwikkeling dat zijn regering een ‘Nationaal Biologisch Beleid’ aan het ontwikkelen is, omdat de boeren van het land meer en meer overtuigd zijn dat “door in harmonie met de natuur te werken, ze de fundamentele eigenschap van de natuur om te geven, kunnen behouden”.

Standaard biologisch
Het volledig biologisch gaan is niet makkelijk voor ieder land, aangezien veel boeren – en vooral arme boeren – chemische meststoffen en pesticiden nodig denken te hebben om hun bodem te verrijken, productie te stimuleren en ziekten en plagen de baas te blijven.

Maar Andre Leu, een Australische adviseur voor de Bhutanese overheid en de president van de Internationale Federatie van Biologische Landbouw Bewegingen, zegt dat het zeker mogelijk is. “Ik denk niet dat het moeilijk zal zijn, aangezien het grootste deel van de landbouwgrond standaard biologisch is,” vertelt Leu aan The Salt.

De synthetische chemicaliën en meststoffen die zoveel worden gebruikt in landen als de VS worden mede door de kosten sowieso niet door veel Bhutanese boeren gebruikt, die wijdverspreid in het ruige en bergachtige terrein tussen India en China wonen. Echter zeer weinig van de standaard biologische boeren zijn ook daadwerkelijk officieel gecertificeerd.

Volgens het World Food Program, verbouwen Bhutanese boeren vooral rijst en maïs, maar ook verschillende groenten en fruit, zoals aardappelen en sinaasappels. Door de toegenomen vraag van de afgelopen jaren echter, wordt het land gedwongen om rijst en andere voedingsmiddelen uit India te importeren, en tegenwoordig is Bhutan een netto-importeur van voedingsmiddelen.

Biologische certificering
Een van de weinige producten die Bhutan naar de VS exporteert is rode rijst; Lotus Foods verkoopt het aan ketens als Whole Foods. Bhutanese rode rijst is voedzamer en smaakt meer naar noten dan witte rijst, en smaakt goed met pilaf, zei Monica Bhide eerder dit jaar voor NPR’s Kitchen Window. De rijst heeft geen biologische certificering, maar Lotus Foods zegt dat het al eeuwen wordt verbouwd zonder gebruik te maken van pesticiden of andere chemische stoffen.

Zelfvoorzienend
Het Ministerie van Landbouw zegt (pdf) dat het biologische programma, dat gestart werd in 2007, niet alleen gaat over het beschermen van het milieu. Het traint ook boeren om nieuwe methoden te gebruiken die ze zullen helpen om meer voedsel te verbouwen en Bhutan meer zelfvoorzienend te maken. Het ministerie traint nu voorlichters in biologische methoden en het geeft boeren die voor biologisch gaan voorrang voor overheidssteun.

Niet iedereen is ervan overtuigd dat een 100 procent biologisch Bhutan een geweldig idee is. Leu zegt dat hij wat weerstand heeft ondervonden van onderzoekers op het Ministerie van Landbouw, die getraind zijn in conventionele landbouwtechnieken in het buitenland. En een artikel dat vorig jaar in de Bhutan Observer stond, stelt dat veel boeren die exportgewassen zoals appels, Mandarijnse sinaasappels en aardappelen verbouwen, sterk afhankelijk zijn van chemische meststoffen en terughoudend kunnen zijn om deze op te geven

Effectieve oplossingen
Toch is Leu optimistisch dat de snel groeiende Bhutanese biologische landbouw Onderzoekscentra uiteindelijk met biologische methoden en oplossingen zullen komen om de opbrengst duurzaam te verhogen. “Al deze problemen zijn op te lossen. Ze hebben alleen nog een paar jaar onderzoek nodig om met wat meer effectieve oplossingen te komen,” aldus Leu. (Via)