Als tropische landen de politieke wil tonen om ontbossing tegen te gaan, kan die gehalveerd worden tegen 2020, stelt een studie door de Climate and Land Use Alliance. Zo kan een belangrijke motor van de klimaatverandering aangepakt worden.

In de studie nemen de wetenschappers Brazilië als voorbeeld. In 2003 stootte het land alleen al door de ontbossing 1766 gigaton uit, meer dan de totale Russische uitstoot uit de verbranding van fossiele brandstoffen en de cementindustrie. Tegen 2012 had Brazilië echter de uitstoot uit ontbossing al met 80 procent verminderd.

Het voorbeeld toonde aan dat het mogelijk is om ontbossing drastisch te verminderen en tegelijk de productie in de landbouw verder op te drijven, stellen de onderzoekers.

Politieke wil
Als Brazilië het kan, kan het ook elders, zeggen de auteurs. Maar makkelijk wordt het niet: de economische nadruk ligt nog steeds op winsten op korte termijn, die geen rekening houden met de milieukost of de belangen van een land op langere termijn. Daardoor bestaat de kans dat de ontbossing weer aantrekt, en de laatste cijfers lijken ook in die richting te wijzen. In 2015 is de ontbossing in Brazilië opnieuw versneld.

Het is daarom erg belangrijk dat tropische landen geholpen worden om hun bossen te beschermen. “Om tropische wouden te behouden in plaats van om te hakken, is een economische verschuiving nodig”, stelt het rapport. “Eerder dan een economische afhankelijkheid van de vernieling van natuurlijk grondstoffen, is er erkenning nodig dat de menselijke samenleving afhankelijk is van het natuurlijke kapitaal dat tropische wouden vertegenwoordigen, en de goederen en diensten die ze leveren.”

Volgens hoofdauteur Daniel Zarin, programmadirecteur bij de Climate and Land Use Alliance, faalt de economie als mechanisme om de bossen te beschermen. “Bossen worden omgehakt omdat iemand profijt haalt uit de verkoop van het hout, het vee of de gewassen op het ontboste land, of door speculatie”, zegt hij. “Maar de echte verliezen van die ontbossing worden niet meegeteld. Het gaat dan niet enkel om de uitstoot van CO2. Landbouwregio’s en stedelijke centra verliezen de diensten die bossen leveren aan de waterhuishouding. En de verliezen voor de biodiversiteit zijn niet te berekenen.”