Zoals inmiddels traditie is, ook dit jaar weer een ‘groot kerstverhaal’ namens de redactie van Bodhitv om deel te nemen aan dit feest dat tegelijk alles en niets met boeddhisme te maken heeft.

Deniece Wildschut
Kerstbomen, lichtjes, warmte, kou, leeggeplunderde supermarkten, kerstkransjes, sneeuw, gezelligheid, uitglijden over bevroren stoeprandjes, lekker eten, cadeautjes en noem maar op… Dat is wat in mij opkomt als ik denk aan de feestdagen. Ik denk dat vrijwel iedereen soortgelijke woorden zou opnoemen. Natuurlijk vergeten we dan wel klassiekers als: ruzie met familie, bezoekjes aan mensen die je niet wilt bezoeken, sneeuw en kou trotseren om op visite te gaan bij oma, en niet daar zijn waar je eigenlijk wilt zijn. De feestdagen doen iets met ons. Ze drijven ‘ons mensen’ een beetje tot waanzin, toch? Dat is goed terug te zien in supermarkten, waar het rond de feestdagen wel oorlog lijkt. Bijna lachwekkend is de veelvoorkomende uitdrukking op het gezicht van mensen die elkaar producten onder de neus vandaan grijpen, alsof ze al maanden niet te vreten hebben. “Ik kan je wel slaan, maar ik doe vriendelijk want het is feest”, kun je in die gefrustreerde uitdrukking bijna letterlijk lezen. Dit soort dingen kenmerken het einde van het jaar denk ik wel… Hm, hoezo je ervaring wordt gekleurd door het verleden?!
Waar is het ‘nu’ in al die hectiek? Waar zijn de verrassingen, als we het ‘nu’ bekijken door onze oude bril? Hoe kunnen we groeien als we vasthouden aan wat was? Waar is het plezier, als we alles (onbewust) invullen en/of onder controle willen hebben? Waar is die kinderlijke, open blik, die vol verwachting uitkijkt naar dat wat komen gaat?
Het leverde mij alvast een goed voornemen op: Deze kerst houd ik mij zo min mogelijk vast aan ervaringen en details uit het verleden. Of, geformuleerd op een manier die meer kans van slagen met zich meebrengt: Dit wordt mijn eerste kerst! “Spannunnnd!”

Mabel van den Dungen
Ik heb net anderhalf uur staan ploeteren om de lichtjes uit de knoop te halen. Ik had al vijftig euro uitgegeven aan een kerstboom. En daarna nog eens tachtig euro aan ballen, vogeltjes, kabouters en opvallende rode slingers van veren. Budget voor nieuwe lichtjes was er niet, dus ik moest ze zelf ontwarren. Het rare was dat het helemaal niet lukte, totdat ik dacht ‘stel dat dit snoer een metafoor is voor een groter probleem in mijn leven’ of ‘deze kluwe staat voor een relatie die in je leven is’. Sodemieter je hem dan ook in de prullebak omdat je gewoon geen zin hebt om anderhalf uur rustig te gaan zitten, je gedachten kalm te laten worden en je handen gewoon gedachtenloos en onbewust alles uit de knoop te laten halen?
Ik ben altijd gek geweest op het huiselijke gevoel die alleen al de geur van een boom mij geeft. Voeg daar gekleurde lampjes, snoep en rendieren aan toe en mijn kinderhart maakt flikflakkend overuren. Gelukkig is dat nog steeds zo. En daarom mag ik zomaar tachtig euro uitgeven aan breekbare vogeltjes met zachte veren aan hun kont. Maar ik mag ze nog niet in de boom hangen. Eerst moeten de lichtjes nog uit de knoop. Als ik ga zitten haasten, boos word of ga peuteren, wordt het niets. En als ik er maar een beetje achteloos aan trek en vooral rustig blijf, geeft het snoer zich centimeter voor centimeter gewonnen. Het klinkt wellicht te achtelijk voor woorden, maar als het snoer na anderhalf keurig uit twee lichtsnoeren blijkt te bestaan, heb ik mijzelf overwonnen.
Ik heb mij dit jaar voor het eerst volwassen gedragen met het optuigen van de kerstboom, door een voor mij tot op heden onuitvoerbare taak, succesvol te volbrengen. Ik heb vanaf nu genoeg geduld om iets te doen wat ik voor onmogelijk heb gehouden. En dat allemaal tijdens het optuigen van mijn boom op Sinterklaasavond (uiteraard omdat ik geen geduld heb om te wachten tot onze Goedheiligman naar Spanje is vertrokken).
Laat de rendieren maar vast over de daken rennen. Ik eet ondertussen alle kransjes uit de boom, want sommige dingen mogen van mij best kinds blijven.

Robert Nieuwland
Kerst is voor mij, als ik héél eerlijk ben, eigenlijk niet meer dan het vasthouden aan (en tegenwoordig ook gelukkig creëren van) herinneringen; prettige melancholie (is dat een redundantie?) Wat dat betreft, is mijn kerstcurriculum – van, pak ‘m beet, de laatste twintig jaar – in te delen in drie fases.
De eerste fase: De mooiste herinneringen heb ik bij de eerste en derde fase. In de eerste – waar mijn bewuste herinneringen beginnen – was ik zo’n zes tot twaalf jaar oud. In de woonkamer stond altijd een geweldig grote en mooi opgemaakte kerstboom waar ik altijd apetrots, hélemaal zelf (en met de schouders van papa onder mijn kleuterbibs) de kerstster bovenop had gezet. In de loop van de feestweken zouden altijd zo’n vijf-zes ballen, die ik samen met mijn broers en moeder erin had gehangen, sneuvelen door het dolle gekwispel van onze jonge Golden, Bonny (RIP), merkbaar aangestoken door ons enthousiasme en de feestsfeer.
De sloot en meertjes vlak aan onze achtertuin in de Merenwijk (Leiden) lagen destijds nog ieder jaar (of zo herinner ik dat tenminste) dichtgevroren, wat de kerstvakantie eigenlijk de allerleukste vakantie van het jaar maakte. Élke dag van 9.00 tot 17.00 uur op het ijs! De avontuurlijke tochten, potjes ijshockey, tikkertje of ‘schipper mag ik overvaren’ werden alleen gestaakt voor een pauze met boterhammen met pindakaas en warme chocolademelk en de achtertuin werd vaak omgetoverd tot een ware koek-en-zopie-zone voor de hele buurt.
Voor het kerstdiner zaten we destijds nog met het hele gezin aan tafel, dat sprak voor zich! Gevulde kalkoen, aardappelpuree, cranberrysaus, stoofpeertjes, eigengemaakte minced pies… Kerstliedjes, leuke cartoons en kerstfilms op tv, veel lekkers, maar geen cadeautjes, want die bracht de Sint natuurlijk. Volgens mij zijn de fijnste herinneringen van mijn jeugd die van de kerstvakanties tijdens de basisschooljaren.
Fase twee: Misschien dat juist daardoor de jaren erna alles een soort slap aftreksel leek van wat ooit zó fijn was geweest; het zou onmogelijk ooit weer zo leuk kunnen worden. Veel van het feest veranderde ik zelf met de komst van de puberteit. Mijn broers waren allebei al bijna in de twintig en ruimschoots het huis uit. Hun tijdelijke terugkeer tijdens kerst en mijn gloednieuwe Playstation maakten het dan wel weer ok, maar het zou nooit meer hetzelfde worden. Al helemáál niet toen mijn ouders scheidden, vlak na mijn eindexamen. De familie was definitief en onherroepelijk versplinterd. Ik en pa in Leiden (beloofde gelukkig óók een toptijd te worden!), grote broer ‘ver weg’ in Amsterdam (moeders trouwens ook) en de ander ‘ver weg’ in dezelfde stad (ging zijn eigen gang). Wat volgde waren vreemde en ingrijpende jaren waarin iedereen maar zijn draai moest vinden om een (nieuwe) toekomst voor te bereiden in het nu van destijds, wennend aan het nieuwe ‘gezinsleven’ zonder gezin.
Fase drie: Dat is god(of wie dan ook)zijdank gelukt zodat mijn nieuwe kerstherinneringen vorm kregen en krijgen in de derde en (voorlopig) laatste fase. Vorm en een vreemd accent, want ik vertrok op mijn 22^ste naar Spanje. Sindsdien vier ik kerst weer met hernieuwde kerstgeest, met Drie Koningen uit het Verre Oosten en natuurlijk met een nieuwe Spaanse familie en/of mijn Nederlandse familie die inmiddels prima gewend is aan dat nieuwe leven zonder gezin maar mét familie. Een nieuw begin is gemaakt en de nieuwe herinneringen komen eraan!

Rita Schroën: Het idee van kerst
Het is begin december. Sinterklaas moet ons land nog verlaten, maar de eerste sneeuw is al gevallen en van binnen begint er iets bij mij te broeien. Ik heb zin in Britse kookprogramma’s, in wijnovergoten lunchafspraken met vriendinnen en dikke stapels boeken die gelezen moeten worden. Kerst komt eraan en in mijn beleving is deze tijd van het jaar onlosmakelijk verbonden met GEZELLIGHEID. En dat is jammer.
Want hoe vaak zijn de dingen die ergens onlosmakelijk mee verbonden zijn, ook echt DAT? Hoe vaak is een vakantie ontspannen? Hoe vaak is seks goed? Ik vraag me af: speelt die ‘gezellige kerst’ zich niet uitsluitend in mijn hoofd af? Hadden we vorig jaar echt zo veel plezier bij het optuigen van de boom of liep ik vooral te zeuren ‘dat ‘ie een beetje scheef stond’? Was dat kerstdiner bij mijn ouder echt zo knus of zaten we vooral op ns.nl te kijken of we door die sneeuwstorm nog wel naar huis konden?
De verwachting van Kerst, de nog niet ingeloste belofte van knusse rood-wit-groene dagen met pakken sneeuw en magische kerstkoren, pakt in de realiteit altijd anders uit. Op eerste kerstdag ben ik altijd doormoe en een beetje misselijk van de wijnovergoten kerstlunch met vriendinnen, gevolgd door het wijnovergoten kerstfeestje bij mijn schoonouders. Vorig jaar liep ik op eerste kerstdag scheldend op m’n hoge hakken door de sneeuw achter CS te soppen, omdat ik die ramvolle trein naar mijn ouders moest halen. De dag na Kerst is er dan ook altijd dat gevoel: was dit het nou?
Wat kerst tóch mijn favoriete tijd van het jaar maakt, is dat ik dat droomscenario met anderen kan delen. Dat mijn vriend op 1 december al vraagt: wanneer zullen we de kerstboom halen? Dat mijn vriendinnen en ik ons al weken op de kerstlunch verheugen en mijn moeder en ik ieder BBC kookprogramma kijken op zoek naar het perfecte kerstmenu. Ik hou van het idee van kerst. Who cares als het in de praktijk heel anders is? Die voorpret pak je me niet meer af. En daarbij… dit jaar wordt het vast wel echt gezellig.

Ferry
All you need is… Kerst is traditioneel de tijd voor de All you need is love kerstspecial. Jarenlang keek ik daar met een cynische blik op neer. ‘Wat een simpele zielen, moeten ze nou per se een liefje in het verre buitenland zoeken. Er zijn zoveel leuke mannen en vrouwen in Nederland! Hoe speciaal kan die ene persoon nou zijn?’ Inmiddels kijk ik daar wat genuanceerder tegenaan. Deze zomer had ik in Frankrijk het voorrecht om op een Amerikaanse verliefd te worden. Maar aan het eind van twee prachtige weken ging zij toch echt terug naar de VS en ik naar Nederland. Ik heb enkele weken met de gedachte gespeeld om haar op te zoeken. ‘Helaas’ ben ik nog steeds te nuchter voor zo een ‘kansloze’ onderneming. In langeafstandsrelaties geloof ik niet. En hoe leuk ik haar ook vind, verhuizen zal ik niet voor haar doen, en zij evenmin voor mij. Elkaar weer zien is dus alleen maar masochistisch. Bovendien moet ik vroeg of laat wel weer een minstens net zo fantastische meid ontmoeten die dichterbij woont, dicteert de logica. Ondertussen gaan er weinig dagen voorbij waarop ik niet aan haar denk. Misschien dan toch de kerstspecial van 2011?

Jeroen Maas
It’s the most wonderful time..Op de woensdag voor de kerst kom ik aan bij mijn sangha. Het is vakantie en daarom zijn er maar paar zielsverwanten. We gaan in een kring om elkaar zitten en doen voor een uur onze ogen dicht. Als we deze weer openen komen er intieme gesprekken over het leven op gang. Het gevoel van intimiteit, genegenheid en liefde voor elkaar spreidt zich vervolgens uit over de dagen die komen gaan. De mensen die ik tegenkom zijn verschillend. De setting verandert; huiskamer, restaurant, bar. De activiteiten zijn anders. Maar het gevoel blijft. Een vredige oase beplant met prachtige gesprekken en omhelzingen. Na kerst ebt het gevoel langzaam weg. Ieder gaat z’n eigen kant op. De herinnering blijft wat sudderen, terwijl de beelden langzaam vervagen. Af en toe zal er nog een foto opduiken en wordt er lachend teruggekeken. Dit verdwijnt echter vaak geheel na een aantal weken. De piek wordt van de kerstboom gehaald en weer in een doos op zolder geplaatst. Het feest is voorbij en zal volgend jaar weer terugkeren. Het leven lijkt zo op een repeterende dans, maar vergeet niet dat jij de pasjes mag uitkiezen. Ik zet alvast wat muziek op; it’s the most wonderful time..

Bron: Bodhitv