Boeddhist en schrijfster Geertje Couwenbergh (1983) schreef het boek ZIN, lust in je leven door schrijven. ZIN is niet zomaar een boek over schrijven. Het is een boek over zin krijgen in je leven. Een pen, papier, je huid en haar: je hele wezen. Meer niet? Nee, meer heb je niet nodig. Ik beloof je dat je niet teleurgesteld zal zijn. Wat je zoekt ligt letterlijk binnen handbereik. We gaan voor de jackpot. Ben je klaar om alles te vergeten wat je ooit hebt geleerd en je te herinneren wat je allang wist? Pak je pen, een stuk papier en laten we beginnen.

Het goede nieuws
Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Laat ik beginnen met het goede nieuws: zin krijgen in je leven kan. Ongeacht of het nu grijs of helder, verward, pijnlijk, fucked up of fun-fucking-tastic is. Je hoeft er niet voor naar Santiago de Compostella te wandelen of je jeugdtrauma’s voor te verwerken. Ook de ideale baan, een goede relatie of gebalanceerde geestestoestand is niet nodig. Nee, de blijde boodschap van dit boek is dat je leven zoals het nu is – op een grijze maandagochtend met ingedroogde tandpasta in je mondhoek – het enige is wat je ooit nodig zult hebben. Je ticket naar het G-woord. Geluk, God, of beide. Jij mag kiezen. De Goede Shit is in elk geval in de pocket. Van nu tot aan je laatste adem.

Anders! Groter! Beter!
Dat is nogal een belofte, nietwaar? Maar ik durf je haar te doen aangezien dit hét bestbewaarde geheim van de mensheid is. Of  eigenlijk is het meer een waarheid die we telkens herkennen dan een geheim. Ga maar na. Ik durf te wedden dat je iedere dag, misschien wel meerdere keren gelukkig bent. En ik durf ook te wedden dat die momenten meestal niet met Anders! Groter! en Beter! te maken hebben, maar juist met heel kleine dingen. Het kopje koffie wat je ’s ochtends samen drinkt. De blik van een vreemde in de bus. De kleur dakpannen van de buren die je ineens opvalt. Een nummer op de radio. We worden allemaal belachelijk gelukkig van Het Leven Zoals Het Is. Niet van Anders Groter en Beter. Sterker nog, die constante zoektocht naar Anders Groter en Beter is precies wat je in de weg staat om op te merken hoe de regendruppels langs je keukenraam glijden. Wie die persoon is waar je al tien jaar naast wakker wordt. Wat die geluksmomenten gemeenschappelijk lijken te hebben is dat ze een element van herkennen in zich dragen. Oh ja. Dít betekent het om mens te zijn. Dít betekent het om te leven. Je snapt er misschien geen zak van met je brein, maar je ként het op de een of andere manier met je botten. Als je logisch redeneert dan ontdek je dus dat geluk, liefde en zin een kwestie van herkennen zijn en niet zozeer van zoeken. Anders zouden ze zich niet zo laten kennen in die alledaagse zaken.

Er is geen probleem
Het leuke is dat ongeveer alle wijsheidstradities dit beamen. Zoals de Bijbel ons herinnert vinden we het koninkrijk Gods niet zozeer in trompetgeschal of Enorme Inzichten, maar in een enkele graankorrel. In de dode mug in de vensterbank of de tankstationsandwich die je zojuist at. Maar ook de meeste oosterse filosofieën beamen dit. De boeddhisten zeggen dat alle levende wezens Boeddha’s in wording zijn. Het enige dat staat tussen jou en Verlichting is jouw vermogen om compleet wakker te worden naar je leven zoals het is, inclusief de vuile vaat, de wasknijper die net brak en de afgekoelde portie lasagne in je koelkast. Met andere woorden: of we het koninkrijk Gods kunnen zien in een vuile onderbroek is aan ons. Er is geen probleem met je leven zoals het is. Het enige probleem dat we hebben is dat we denken dat er een probleem is.

Het slechte nieuws
Dat brengt me bij het slechte nieuws. We zijn extreem goed in het vergeten van wie we zijn. Als we allemaal Boeddha’s op knappen zijn en permanent chillen in Gods koninkrijk, waarom is het leven van de meesten van ons dan geen permanent extatische bliss? Wanneer zijn we zulke vergeetachtige strompelaars geworden die denken dat we pas gelukkig zijn als we onze hypotheek kunnen afbetalen of op vakantie kunnen? Een echt bevredigend antwoord heb ik niet. Wel een voorlopig. Het lijkt erop dat we slachtoffers zijn van een soort kosmische grap. De paradox waar je je namelijk als mens in bevindt is dat je misschien al alles hebt, maar dat je dat moet vergeten om het je te kunnen herinneren. Je moet op reis om thuis te kunnen komen. Je bent hierdoor gedoemd om datgene wat je ten diepste verlangt – zin en liefde – via een omweg te leren kennen. We moeten scheiden om te kunnen herenigen. Ik heb dit niet bedacht. Maar je verkeert je op deze omweg gelukkig niet in het minste gezelschap. Volgens sommige tradities schiep God herself de kosmos om zichzelf erdoor te kunnen kennen. Zelfs God was dus eenzaam in haar vacuüm van God-heid. En dat vind ik dan gewoon weer schattig. En troostrijk.

Herinneren
Het is kortom een raadsel, maar niet raar dat we constant vergeten wie we zijn. Het slechte nieuws is het goede nieuws, zei de meditatiemeester Chögyam Trungpa ooit. In dit geval betekent dit dat het vergeten wie je bent het goede nieuws is. Het biedt een constante mogelijkheid het je te herinneren. Het houdt je van de straat, zeg maar. En het lijkt erop dat precies die wrijving van het vergeten en weer herinneren en weer vergeten alle glans aan je leven geeft. Liefde is herkennen wat allang een onderdeel van je was, maar wat je was vergeten. En dat is precies waar dit boek over gaat. Liefde en zin ontdekken in wat er altijd al was. De methode is schrijven. Schrijven is de kunst van aandacht; een onmiskenbare vorm van liefhebben. Je kunt haast niet aandacht voor iets of iemand hebben zonder er – al is het maar een beetje – van te houden.

Vergeet wie je bent
Hoe voelde dat gele badstof jurkje dat je als kind op het strand droeg? Wat gebeurde er met je vlak voor je eerste zoen? Wanneer had je je laatste slappe lach? Hoe ruikt de huid op je schouder? Wat wil je nooit meer meemaken? Hoe smaakt een olijf ? Liefhebben betekent enthousiast worden over de kleinste dingen. Radicaal verbaasd blijven. Openstaan voor het mysterie van het verfrommelde boterhamzakje onder in je tas. Het heeft een verhaal. Het is een boodschapper. Of je nu een doorgewinterde schrijver bent of nog nooit een pen hebt vastgepakt maakt niet uit. Als vergeten wie we zijn een Olympische sport was zouden we allemaal mogen meedoen. Het je herinneren vereist niets meer dan een pen, papier, je hart, geest, vingers, huid, ideeën, verlangens, hoop en angst. Het enige wat je mee hoeft te brengen naar dit boek is precies wat je eruit zal krijgen: alles. Je huid en haar. Ik beloof je dat je niet teleurgesteld zal zijn. Dat wat je zoekt ligt letterlijk binnen handbereik. We gaan voor de jackpot. Pak je pen, een stuk papier en laten we beginnen.

Okay. Ben je er klaar voor? Daar gaan we.

Oefening
Wanneer had je niets extra nodig? Wanneer paste alles precies? Stond je boven de wasmachine en klopte je leven ineens? Zat je aan een kampvuur met een biertje en je vrienden en besefte je je hoe jong en tijdelijk en perfect jullie waren? Hoorde je je hond een diepe zucht slaken die jouw leven op onbegrijpelijke wijze opluchtte? Schrijf tien minuten over een moment deze afgelopen week toen je niets extra nodig had. Waar was je, wat deed je, was er iemand bij? Hoe voelde het? Tien minuten. Niet nadenken. Niet stoppen, niet teruglezen, vergeet grammatica, vergeet leuk, gewoon woorden. Gaan met die banaan.

Meer info over het boek: www.ankh-hermes.nl
Meer info over Geertje Couwenbergh: www.potentialbuddha.com
Foto Geertje Couwenbergh: Roland Pupupin
Bron: Bodhitv