Zelfs in dolgedraaide Chinese groeisteden als Sjanghai en Guangzhou beginnen beleidsmakers opvallend meer over geluk en waardigheid te spreken. Nog meer en snellere groei blijkt niet alle problemen te kunnen oplossen, en de waanzinnige race om geld en economische macht leidde de afgelopen maanden ook tot lelijke ontsporingen.
Veel tijd om na te denken over het leven is er nog altijd niet in Sjanghai. Wie aankomt na een tocht met de hogesnelheidstrein vanuit Beijing is eerst even sprakeloos door de dichtheid aan adembenemende, moderne architectuur, nieuwe wolkenkrabbers en de wirwar aan snelwegen die onophoudelijk bewoners en bezoekers aan- en afvoeren.
Laatste uitspatting
De inwoners van Sjanghai tikken op de allerlaatste elektronische gadgets terwijl ze zich voorbij haasten. Als dit het centrum van de wereld niet is, waar is het dan wel? “Als ik in New York kom, valt het me altijd op hoe oud die iconische gebouwen eruit zien”, zegt Yang Jianlong, de directeur van het Stedelijk Cultureel Onderzoekscentrum aan het Normaaluniversiteit van Sjanghai. De Wereldtentoonstelling die de stad in 2010 organiseerde, heeft Sjanghai volgens Yang de beslissende impuls gegeven in zijn ontwikkeling naar een stad van de toekomst.
Zhu Dake, een onderzoeker van de Tongji-universiteit in Sjanghai, laat een heel ander geluid horen. De Expo in Sjanghai was “de laatste uitspatting” van China, zegt Zhu. De mensen verlangen volgens hem niet naar nog meer vuurwerk en gigantische projecten. Ze willen gelukkiger worden.
Schone lucht
Dat veel Chinezen ondanks de snelle groei van de afgelopen decennia niet meer tevreden zijn, is overduidelijk. Volgens een recente opiniepeiling van de Tsinghua-universiteit en het magazine Xiaokang is 40 procent van de Chinezen niet gelukkig met hun leven. Uit een andere enquête die werd uitgevoerd voor het Hurun-rapport over de rijkste Chinezen, bleek dat 60 procent van de vermogende Chinezen op het punt staan te emigreren of dat ten minste overwegen.
“Het is moeilijker om geld te verdienen in het Westen, maar als je gefortuneerd bent, biedt het Westen jezelf en je kinderen een betere levenskwaliteit” zegt Yu Cai, een Chinees die nu in Groot-Brittannië leeft en zijn geld verdient door Chinese patiënten bij te staan die in Engeland behandeld willen worden. “Er zijn goede scholen, er is gratis gezondheidszorg en de lucht is schoner.”
Geluksindex
De veranderende stemming vindt ook al haar weg naar officiële documenten. Het nieuwste vijfjarenplan, de traditionele leidraad voor de economische ontwikkeling van het land die eerder dit jaar door de machthebbers werd goedgekeurd, werd voorgesteld als een “plan voor een gelukkig China.”
Guangzhou, de rijkste stad in China, heeft al een geluksindex en zegt dat zijn ambtenaren tot doel hebben de inwoners “gelukkiger” te maken. Volgens de staatsmedia hebben andere steden gelijkaardige plannen.
Het is opvallende hoeveel bezoekers de oude tempels in Sjanghai weer krijgen. Op zaterdagmorgen offeren honderden jonge Chinezen wierook en namaakgeld in de Chenghuangmiaotempel. “Een spirituele renaissance zou ik het niet noemen”, zegt Zhu Dake van de Tongji-universiteit. “Het is veel meer een utilitaire vorm van religie, een manier om te ontsnappen aan de druk van de dag. De bezoekers bidden voor welzijn, gezondheid en geluk.
Antoaneta Becker
november 30th, 2011 om
Mooi artikel. Zo zie je maar hoe veelal als collectief-omschreven maatschappijen wel degelijk vergelijkbare individualistische kenmerken hebben. En aan verandering onderhevig zijn. In ditzelfde kader is ook een interessante trend dat steeds meer, vooral jonge, Chinezen hun baan opzeggen (zonder dat ze een andere baan hebben !) omdat ze er geen voldoening (meer) uit halen. De nieuwe generatie Chinezen maken andere keuzes in het leven.
november 30th, 2011 om
misschien aardig om in deze context ook nog te vermelden dat inmiddels ook Het Nieuwe Werken met succes zijn intrede heeft gedaan in Shanghai ! Een Nederlands initiatief overigens !
december 16th, 2012 om
De essentie en de zin van het leven: (analyse)
We hebben geleerd hoe het leven ontstaat, maar niet hoe te leven:
Geluk is het gemeenschappelijke doel van de mensheid.
Geluk is niet zozeer geluk zoeken, maar wel de vraag wat remt ons af om gelukkig te zijn.
Dat wat de typische moderne consumerende mens geluk noemt is niet veel meer dan wat “materiële tevredenheid,” waarvoor hij zich kreupel gewerkt heeft en de mooiste jaren van zijn leven heeft opgeofferd door 45 jaar in fabrieken, magazijnen of burelen te werken.
Dit snel vergankelijk materieel gevoel heeft zeer weinig met het effectieve geluk te maken.
Deze snel vergankelijke materiële tevredenheid is een nevenwerking die is ontstaan door de industrialisering, deze nevenwerking kreeg de naam consumptiesamenleving.
De mens mag zich niet laten leiden door reclame en schulden, reclame is een vals woord dat eigelijk niet reëel bestaat, de werkelijke definitie van reclame is commerciële propaganda.
Schulden worden gemaakt voor deze valse materiele tevredenheid.
Economie is in de eerste plaats een middel en geen doel op zich.
Het orakel kapitalisme en haar totale vrije markt is een fundamentalistische religie die het materiele paradijs belooft, liberalisme is de valse profeet daarvan.
De brainwash van de consumptiesamenleving besmette de westerse mens met het koopvirus.
Onzinnig materieel bezit brengt ook de angst mee voor het verlies ervan, waar hebzucht, egoïsme, agressie en depressie uit ontspringen.
De drang naar: luxe, hebberigheid, materialisme en consumentisme is een vals instinct, het is een tijdelijke, illusoire vergankelijke toestand waarvan de resten op het containerpark belanden.
Na het bekomen van een min of meer comfortabele woning (huur of koop) moet de mens eigelijk echt beginnen leven en genieten, indien de materiele drang naar meer geld of materiaal blijft voortduren (het zogenaamde vulgaire materialisme of zombie consumentisme genoemd) dan wordt de mens uiteindelijk ongelukkig en verschuilt zich achter zijn materiele cocon, het enkel materiele leven wordt zinloos en uitzichtloos, dit zogenoemde vulgaire materialisme lijdt altijd tot decadentie, uitzichtloosheid, schulden, individualisme en aan gebrek aan innovatie en creativiteit.
De kwaliteit en de vrijheid van een samenleving is het fundament voor geluk:
De kwaliteit en vrijheid van een samenleving bestaat niet uit het aantal miljonairs, maar hoe men omgaat met zwakken, ouderen, jongeren, werklozen, gezondheidszorg, sociale zekerheid, milieu en de nodige tijd voor een degelijk opvoeding van kinderen, ze zijn de toekomst en de volgende generatie.
Wanneer de meeste mensen in een samenleving sociaal en financieel armer worden en slechts 1% onmetelijk rijk en het milieu verloederd, dan kan je echt geen goede punten geven aan deze levensvorm, minstens moet toch een meerderheid van de mensen het beter krijgen, meer vrije tijd en de natuur moet zich kunnen herstellen wat nu niet het geval is.
We moeten individualiteit (daar waar het moet) ondergeschikt maken aan het collectieve belang van “het overleven van onze soort” en het welzijn van ieder individu op onze planeet.
Welke ideologie ook, al wie de menselijke waarden en de natuur misbruikt moeten we blijven bestrijden.
In de kamer van het geluk hebben deze demonen geen toegang:
Status, geld, roem, leugens, bedrog, egoïsme, valsheid, huichelen, heimelijk, hebzucht, jaloezie, woede, wraak, eigenbelang, uitbuiting, eigeninteresses, eigendomszucht en bezitsdrang.